Szpital

Po ospie infekcja błyskawicznie rozwinęła się w zapalenie płuc i konieczność hospitalizacji. Może i oddział pediatryczny w Ełku nie zaspokaja wielu potrzeb trudnych przypadków, ale jest wygodnie. Dużo miejsca, łóżko, bez zbędnych rygorów no i hot spot. Kto by pomyślał. Tym razem jestem mamą widmo: „o jeszcze Pani nie widziałam” słyszę dość często przy dość krótkich moich pobytach z Jankiem. Nie biorę już urlopu, którego jest za mało na wszystkie potrzeby. Niania przyjeżdża do szpitala. Nie nocuję, bo Tomkowi jest wszystko jedno, a mnie bardzo nie wszystko jedno. Mój uraz do szpitali jest dowodem na to, że nie można składać ciężkich ofiar, bo po kilku lat brak sił na te normalne.

Do Fundacyjnej społeczności dołączyła Matylda. Jestem dumna, że mimo koniecznej administracji udaje nam się założyć pieniądze na leczenie zanim opiekunowie zebrali pełną kwotę. Sprawnie, szybko, przejrzyście. Jestem przekonana, że nie ma ani jednego tak wygodnego dla rodziców systemu w Polsce. Oczywiście montując wszystko wieczorami, po godzinach godzin czuję, że potrzebujemy więcej mądrych i sprytnych wolontariuszy. Za chwilę zabraknie sił na ofiarę, tę normalną.

Potrzebujemy też niani. Bezcenna Marzena wzięła się wydał za mąż, a mąż daleko. Wyjeżdża. Jaś zostaje, a my z nim. Dobry Boże, niania ma być cierpliwa, inteligentna, otwarta, sumienna, elastyczna i koniecznie musi lubić dzieci. Ma być łatwiej, normalnie, tak bez nadmiaru ofiar, bo zabraknie sił, na te normalne.